The Princess Bride (Film, 1987) - MovieMeter.nl (2024)

The Princess Bride is een leuke fantasy-film die het meer van de humor moet hebben en minder van het sprookjesachtige scenario. Met een budget van 16 miljoen dollar was was er dan ook weinig ruimte voor grote decors, dure trucages of grote massascènes. De film besteedt dan ook meer aandacht aan de karakters dan aan de visuele pracht.

Het scenario is wat aan de voorspelbare kant en ook het einde is ietwat teleurstellend. Het sterke punt is met name de humor en de vertolkingen van bijrolspelers als Mandy Patinkin, Chris Sarandon, Wallace Shawn. De worstelgigant Andre the Giant steelt de show als rijmende reus. Het kleurloze liefdespaar Cary Elwes en Robin Wright staat hierdoor volledig in de schaduw.

The Princess Bride bevat een aantal knap gechoreografeerde zwaardgevechten en in het geheel ziet de film er gelikt uit. Een geslaagde film dus!

"Hello. My name is Inigo Montoya. You killed my father. Prepare to die."

Ik ben er misschien wat laat mee, maar gister heb ik dan toch deze klassieker eens bekeken. Niet geheel wat ik had verwacht, maar deze nogal komische fantasy film mag er best wezen.

De film speelt zich af in de landen Florin en Guilder, vernoemd naar de Nederlandse woorden Florijn en Gulden (ja, echt). Waar een Prinses verlieft word op een boerenjongen. Als deze jongen op zee word vermoord door de beruchte Dread Pirate Roberts zweert de prinses nooit meer van iemand te houden. Vijf jaar later, als ze op het punt staat om te trouwen met de prins van Florin word ze ontvoerd door een Italiaan, een Spanjaard en een reus... Ooh en het is allemaal niet echt, slechts een verhaal dat een grootvader zijn kleinzoon voorleest (die heeft trouwens een typische 80s kamer, compleet met He-man actiefiguren. Het enige wat ik vond missen is een Star Wars poster).

De film mag wat gaatjes hebben, (Waar is Buttercup in godsnaam prinses van?) maar door de komische toon van de film is dat niet zo erg. Ik naam aan dat de film zich in een Fantasy wereld afspeelde maar dat bleek niet zo toen, Spanjaard, Sicilië, Groenland en Dread Pirate Roberts (een echte piraat) werden genoemd. De humor werk goed in deze film, hoewel ik niet echt van de bank ben gevallen van het lachen (de filmmakers braken een rib omdat ze hun lag probeerden in te houden) vond ik het wel erg vermakelijk. Vooral de Spanjaard vond ik absoluut briljant, en Billy Crystal was ook erg goed. De humor is vaak ontzettend droog en in sommige shots is dat echt geniaal gedaan.

De sets zijn wat magertjes maar gelukkig is de film grotendeels op locatie in Engeland opgenomen. De kastelen zien er dan ook wel goed uit. De Maté-paintings van Peerless Camera Company en Matte Effects die zijn gebruikt om de landschappen wat mooier te maken zagen er erg goed uit. Ook vond ik de on-camera effecten zoals de alen en de reuze ratten lang niet slecht (zeker als je bedenkt dat de rat een man in een pak was).

De muziek van Mark Knopfler was niet geweldig. De synthesizers zijn een beetje verkeert gebruikt, iets te cheesy, en de gitaar muziek past niet echt bij de film. Toch was de muziek ook niet slecht, maar ik denk dat een volledig orchestrale score met hier en daar wat synthesizer geluiden wat beter had gepast.

Al met al is The Princess Bride een erg geinige film waarmee ik me prima heb vermaakt. Voor kinderen is dit al helemaal een super film.

Zal wel het cultuurverschil zijn, maar dit is mijn favoriete film. Nog steeds. Natuurlijk is het ook een kinderfilm (waarom hij op kijkwijzer 12+ krijgt; geen idee). Maar er zitten zoveel leuke dingetjes in dat ik er elke keer weer van geniet. Dat komt waarschijnlijk door de knipoogjes naar bijvoorbeeld Errol Flynn's belangrijke degengevechtscene op een trap. Het enige minpuntje is Billy Chrystal, maar die vind ik toch al niet zo erg grappig.

Buttercup is inderdaad geen prinses: ze is een gewoon blond burgermeisje, die met een prins moet trouwen, en daardoor dus een aanstaande prinses is, als aanstaande bruid. Als simpel boerenmeisje wordt ze pas na lange tijd verliefd op haar boerenjongen, die al meteen op haar verliefd was toe hij haar zag. Pas nadat hij haar verlaat en niet meer terugkomt, komt dat prinsessen-verhaal in beeld.

Cary Elwes is erg leuk in deze film. Hij treft precies de goede balans tussen grappig doen, tongue-in-cheek en serieus acteerwerk.

Leuk.

Maar een echte topper kan ik er toch niet in zien, en de status die deze film in de VS heeft is ook wat moeilijk te begrijpen. Elwes en Wright zijn best ok hoewel wel met behoorlijk dunne rollen. Meer inhoud eigenlijk krijgen de bijrollen van Patinkin, Andre, Sarandon en Guest - waarbij Patinkin natuurlijk de mooiste toespraak ooit mag geven, dat zeker. Maar dan ook weer de af en toe best irritante raamconstructie met Falk en Savage, en het verhaaltje dat eigenlijk best erg simpel is.

Leuk, dat zeker, maar wat ik al zei, ik heb wat moeite om er iets meer dan dat in te zien.

Vrijdag 26 augustus te zien in EYE in het kader van Cinema Egzotik.

Inconceivable

The Princess Bride was zo'n film die al langer op het verlanglijstje stond. De film heeft in Amerika een heuse cult-following, bij ons lijkt hij wat onbekender te zijn, maar als WCW fan was mijn interesse vooral gewekt dankzij André the Giant. Sowieso altijd wel te vinden voor een film in de stijl van Labyrinth en dan leek ik met dit hersenspinsel van Rob Reiner (mij vooral gekend van compleet andere films qua stijl zoals A Few Good Men en Misery) wel een goede keuze te maken.

En een goede keuze is het geworden. Blijf het wat vreemd vinden hoe dit balanceert tussen een sprookje en een film voor iets oudere kijkers (de Rodents of Unusual Size of de killer eels lijken me niet iets teveel horror voor een kind) maar bon, ik heb me hier in ieder geval danig mee geamuseerd. The Princess Bride is dan ook een soort van parodie op de avonturenfilm/sprookje (ik kan toch niet de enige zijn die regelmatig aan de films van Errol Flynn moest denken?) en met de onderbrekingen van de opa en zijn kleinzoon wordt nog eens regelmatig de fourth wall doorbroken, iets wat ik altijd wel fijn vind. Verder is dit vooral een film die het van zijn personages moet hebben en met figuren als de gigantische Fezzik, Spanjaard Inigo Montoya en de slinkse Vizzini valt er best wel wat te beleven. Volgens mij ook wel het soort film dat met meerdere kijkbeurten nog wat beter wordt, al is het maar om de talloze quotes wat beter in je systeem te krijgen. Toffe soundtrack trouwens. Sowieso wel grote fan van Dire Straits, waar Mark Knopfler onderdeel van uitmaakte, maar het was me ontgaan dat hij hier de soundtrack voor verzorgde. Ietwat atypisch in vergelijking met zijn ander werk, maar de synthesizer werkt goed.

Veel toffe personages dus en Mandy Patinkin is daar denk ik de leukste van. Een soort van Frank Zappa met een degen en een hoop memorabele quotes. Zijn zoektocht naar de moordenaar van zijn vader is nu al legendarisch (Hello. My name is Inigo Montoya. You killed my father. Prepare to die) maar Patinkin lijkt ook gewoon enorm veel plezier te hebben met de imposante André the Giant. Dat was ook wederzijds precies aangezien André ook best wat fun lijkt te hebben in zijn rol van reus. Beetje jammer dat Wallace Shawn zo snel uit de film verdwijnt, was nog een leuke toevoeging aan de Spanjaard en de reus. Leuke bijrollen ook nog van onder andere Peter Falk, Mel Smith en Billy Crystal maar de main focus ligt toch op Cary Elwes en Robin Wright. Zoals het een sprookje betaamt worden de twee verliefd op elkaar, maar ook naast de camera sprongen de vonken er vanaf.

Had hier eigenlijk al veel langer eens werk van moeten maken, zoveel is wel duidelijk. Moet dit dringend maar eens op DVD gaan vinden, want nu heb ik de film enkel via een televisie-uitzending gezien. Soit, samen met Labyrinth één van de leukste films in het genre als je het mij vraagt. Benieuwd wat een herziening van The Neverending Story gaat geven, verwacht ik ook wel wat van.

4*

Avontuurlijk, aanvaardbaar en vaak plezierig sprookje. Een aangenaam kijkstukje voor de ganse familie want is het niet grappig dat het ganse verhaal wordt verteld door opa Peter Falk en dat het aandachtig luisterend jongetje zelfs het kussen noodzakelijk vindt.

Cinematografisch zeker in orde met de kleuren en vooral met enkele mooie scènes zoals die waarbij geschermd wordt om Errol Flynn of andere Musketiers te doen blozen of die avontuurlijke voorvallen in het wonderlijke woud.

Binnen zijn genre, zeker geslaagd en genietbaar.

Viel me door zijn reputatie en filmgenre best tegen en heb het afkijken van begin tot eind met aardig wat tegenzin volgehouden. Er waren nauwelijks echte verrassingen of fantasierijke decors. Meer dan een ridders-piratenfilm van de jeugdafdeling kon ik er niet in zien. Pluspuntje voor de swamp en de rodent of unusual size. Ik voelde al aankomen dat het einde niet meer zou gaan boeien, daarom kon die sluwe opmerking van opa als afsluitende woorden me nog net een glimlachje geven.

Overigens: Guilder en Florin? Ik ruik verwijzingen naar benamingen van onze oude nationale monetaire munteendheid.

The Princess Bride is een Amerikaanse romantische fantasyfilm. Het verhaal begint met een grootvader die zijn zieke kleinzoon bezoekt. De jongen heeft geen naam in de film, maar we herkennen hem als de kleine Kevin uit The Wonder Years. De jongen verveelt zich en grootvader stelt voor een sprookje voor te lezen. Het verhaal speelt zich af in het koninkrijk Florijn, waar een verwende prinses verliefd wordt op een arme staljongen. Vervolgens maken we kennis met een arrogante prins, een rare dwerg, een gemaskerde piraat, een niet al te snuggere reus en nog veel meer sprookjesfiguren.

Het verhaal heeft niet veel om het lijf, maar het wordt wel op een amusante manier verteld. De grootvader raakt tijdens het vertellen af en toe in de war en de jongen onderbreekt hem regelmatig wanneer hij het niet eens is met het verloop van het verhaal. Dat heeft nogal geestige situaties tot gevolg. The Princess Bride is dan ook een aardige film, in ieder geval de moeite waar om hem uit te zitten. al zie je natuurlijk van tevoren aankomen al hoe het sprookje afloopt: ze leefden nog lang en gelukkig. 3,5*

Wat me bij de herziening vooral opviel is dat elk personage echt praat zoals Falk het verhaal vertelt. Het komt daar bewust stroperig over, alsof hun tekst voorgelezen wordt. Eigenlijk is elk zinnetje dat ze zeggen iets wat Falk voorleest.

Best hilarisch als je erover nadenkt. Ik denk niet dat veel mensen dit zo doorhebben. En bovenal.. Het werkt!

Jammer.

Vond er weinig aan, en dit is wederom een teleurstelling van de heer Reiner, die me laatst het erg leuke Misery bracht. En dan is dit een behoorlijke stap terug. Ondanks het al krappe budget lijkt het gemaakt te zijn van 1 miljoen i.p.v. 16 miljoen, geen fantasy sfeertje in een fantasy, dat al zorgwekkend is.

Het beste aan de film zijn toch wel de settings uiteindelijk, die net genoeg detail hebben om nog vlot te zijn. Ook het acteerwerk is best op niveau, vooral Andre the Giant was leuk eigenlijk. Iedereen zat net goed genoeg in zijn rol om het allemaal nog overeind te houden.

Dan is het meeste positieve al gezegd eigenlijk, want de rest is veel minder. Soms leek het wel een race te zijn van hoe-saai-kan-ik-mijn-personage-maken? Die Wright was niet normaal zo saai dat enorm botst met een humoristische toontje van de rest van de karakters.

De romantiek is ook gewoon barslecht. Sommige opnames hebben een amateuristisch sfeertje en het begin is enorm saai en tam. Overduidelijk met weinig liefde en weinig budget gemaakt, alhoewel de sporen van een sprookjesboek best te herkennen zijn.

Verhaal weet niet al te veel te boeien, met een teleurstellende finale en botsende karakters die het luchtige toontje regelmatig om zeep helpen. Er is simpelweg, ondanks de details in sets, weinig fantasie aanwezig in dit fantasy filmpje.

Jammer, want Reiner heeft het best in zich denk ik zo. Hopelijk weet hij andere budgetten wel goed te benuttigen.

Heel fijn jeugdfilmpje uit de jaren tachtig dat met gemak kan wedijveren met instant klassiekers als The Goonies, Labyrinth en The Neverending Story, maar minder vaak genoemd wordt.

Avontuurlijk, romantisch, bijzonder mooi aangekleed ook, Middeleeuwse sage-waardig, fraaie locaties in Ierland en Engeland waar een anglofiele hart als dat van mij sneller van gaat kloppen: glooiende landschappen, imposante kastelen, oeroude bossen...

Maar waar dit filmpje vooral in uitblinkt is de humor, lieve sympathieke humor, ook de cgi loze stunts zien er erg grappig uit zoals dat omhoogklimmen aan dat touw, of wanneer ze een steile heuvel afrollen, wat er overigens behoorlijk gevaarlijk uitziet.

Floris-achtig, maar dan in kleur.

Aan het einde nog een prachtig ontroerend liefdesliedje van Willy DeVille en Mark Knopfler, dat hier in Nederland destijds niet verder reikte dan de tipparade.

Een tienerfilm dat doet denken aan Shrek met wat brave Monty Python. Geheel in de sfeer van de 80s tienerfilms als Labyrinth of Never Ending Story in een sprookjesland met een verteller er bij. Ook toen werd al in een film de boodschap uitgedragen dat je soms beter een boek kan lezen voor een boeiend en mooi fantasierijk verhaal.

De film is laagdrempelig met vooral humor en een eenvoudige verhaallijn. De figuren zijn wat knullig, maar het werkt wel. Visueel gezien probeert het er het beste van te maken met de middelen en technieken van toen. Wat theater in het bos. Ondertussen sterk gedateerd, maar als kind zal dit in de 80s wel leuk geweest zijn.

Ik vroeg me af waarom Zorro in de film meespeelt, maar dat blijkt Dread Pirate Roberts te moeten voorstellen. Al is de look gewoon Zorro zonder hoed en paard. Het zal een dichterlijke vrijheid van de schrijver geweest zijn om plagiaat te vermijden denk ik. Van alle spelers in de film schiet enkel Mandy Patinkin er bovenuit als Inigo Montoya, een piraat met de nodige charme en humor. Doet door de Spaanse roots en stijl snel denken aan Antonio Banderas, die op zijn beurt jaren later dan weer Zorro speelde.

Ik ben zelf niet opgegroeid met de film en heb er dus ook geen nostalgische herinneringen aan. Als kind zal dit meer impact gehad hebben. Die mis ik nu wel, al bijft het een charmante tienerfilm.